-ბოდიშს გიხდით ძაღლის გამო. - სამარისებულ სიჩუმეში კაცის ბოხი ხმა გაისმა. დეამ სუსტად გაიღიმა და მხრებში გასწორდა. თითქოს გადაუარა ნერვიულობამ და უკეთ გრძნობდა თავს. მზად იყო გზა გაეგრძელებინა.-არაუშავს. ჩემი ბრალია, არ უნდა გავქცეულიყავი, მაგრამ ძალიან მეშინია ძაღლების და... - სწრაფად უთხრა და კიდევ ერთხელ შეხედა. სახე მოღრუბვლოდა მამაკაცს.-წავედით? - დეას გადახედა ნატომ.
↧