მოულოდნელი აღმოჩენა (1,2,3 თავი)

იმ ღამით ნაინა დამესიზმრა.
ზღვის ნაპირზე კისკისით მორბენალი.
და საოცარი სანახავი იყო ერთად ბობოქარი ზღვა და მწვანეთვალება ნაინა.

დილით ტელეფონის წკრიალი მაღვიძებს.
ყველაზე მეტას ეს მომენტი მეზიზღება.
ადრესატისაკენ რამდენიმე გინება გავუშვი და ძლივს ვუპასუხე.
-გისმენთ.
-რა იყო ხოარ გეძინა? ნამძინარევიც კი ვცნობ ნიკუშას ხმას.
-არა ს*რო დილის 6 საათზე ვჭამს, მეძინა აბა რას ვაკეთბდი. გულმოსულმა დავუღრიალე მე.
-ასეთი ახალგაზრდა და ასეთი დანევროზებული? მე ჯერ არ მინახავს. განაგრძობდა ნერვებზე თამაშს ის.
-რა გინდა თქვი თუ არადა ვთიშავ.
-ზღვაზე არ წავიდეთ სასტავი?
-შენ ცოლი ეხლა მოიყვანე რა გებათუმება? გამეცინა მე.-ჯერ მამამისს გადაურჩი.
-ჩამოსული იყო, იწივლა-იკივლა, მაგრამ გავაიასნე რა.
მერე ძალიან ბევრი ვიცინეთ.
-როდის წავიდეთ? მთლად გამოვფხიზლდი მე.
-როცა გინდა.
-ზეგ წავიდეთ, რაღაც საქმეს მოვაგვარებ და.
-კაი, გკოცნი. მეუბნება სიცილით და მითიშავს.
ბიჭმა ცოლი მოიყვანა, მაგრამ ამისი ტვინის საშველი არაა.

შემდეგ ავდექი, წყალი გადავივლე და 9 საათამდე სახლი დავანგრიე.
ოღონდ დრო გამეყვანა და არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი.
შემდეგ ოფისში წავედი, რაღაც საბუთებს გადავხედე.
თანამშრომლების გაოცებას ყოველთვის ვიწვევ.
საშინლად არ მიყვარს ოფისში სიარული, ამიტომ ხშირად კი არა ყოველთვის დედაჩემი მოდის ხოლმე.
დღეს რომ დამინახეს ყბა ჩამოუვარდათ.
-დახურეთ ყბები, ხანდახან მეც მოვალ ხოლმე. გამეცინა მე.
-გასაგებია ბატონო ლუკა. ლუღლუღებდა ერთი გოგო.
აშკარად ახალი მიღებულია.
-ბატონოები და ეს ოფიციალური რაღაცები არ გვინდა ჩემო...
-ნინია. უცებ მეუბნება სახელს და ხელს მართმევს.
-ხო ნინია. ამის მერე გეცოდინება.
თვალს ვუკრავ და ოფისიდან ისე გავდივარ, როგორც შემოვედი.
მერე ისევ მარჯანიშვილი.
ისე ის კაფე.
მაგრამ არა ნაინა.
ზედმეტად ამეკვიატა და ვერ ვხდები რატომ.
არასოდეს არ მქონია გოგოს მიმართ ასეთი დამოკიდებულება.
რაღაც განსხვავებულს ვგრძნობ.
კი იყო ჩემს ცხოვრებაში უამრავი გოგო, მაგრამ არცერთის მიმართ არ მიგრძვნია ასეთი რამ.
იყვნენ რამდენიმე კვირიანი თოჯინები და ეგ იყო და ეგ.
და ეს ის მომენტია,როდესაც გინდა, რომ შენს ფიქრებთან მარტო დარჩე.

რამდენიმე დღეში ბათუმის გზას ვედექით.
ყველანი სიჩქარის მოყვარულები.