ქუჩიდან წყნარი შხაპუნი ისმოდა, თითქოს ოთახში შემოჭრას ცდილობდა, რაღაც რუხი, უნუგეშო, უფორმო, რაღაც უფრო ნაღვლიანი, ვიდრე თვით ნაღველი... რომელიღაც შორეული, უსახო მოგონება, უსასრულო ტალღა, რომელიც მოვარდება იმის გამო, რაც ოდესღაც გამორიყა პატარა კუნძულზე, შემდეგ კი დაივიწყა, – ნამცეცი ადამიანისა, შუქისა, აზრისა.
ოთახის სითბო დაღლილობასთან ერთად აღწევდა მათ არსებაში.
ოთახის სითბო დაღლილობასთან ერთად აღწევდა მათ არსებაში.