ხანდახან ვფიქრობ, რა მაგარია სიბნელე, როცა ვერაფერს ხედავ, სადა ხარ, რას აკეთებ, რა ხდება შენს ირგვლივ... სად მიდიხარ, რა გინდა, რას ეძებ, რატომ ეძებ... როცა შენი თვალსაწიერი შავი ფერით ივსება, თითქოს ეს სიშავე შენშიც აღწევს და უკუნეთი სიბნელე იჟღენთება შენს სხეულში, ისევე როგორც სხეულის გარეთ. თითქოს სამყაროს უეცრად ცეცხლი წაეკიდა და შენ, უკვე ჩამქრალი ცეცხლის
↧