ისევ ისე, როგორც უწინ, დავდივარ მთვრალი და არ ვიცი სად ვარ. მაგარია, როცა წონასწორობის დაცვა გიჭირს. მხოლოდ ამ დროს გრძნობ დედამიწის სწრაფ ბრუნვას. მხოლოდ ახლა, სიმთვრალის დროს ვარ ის, ვინც მინდა, რომ ვიყო, ანუ ჩემი თავი, უნიღბო, სრულებით სუფთა, როგორც ჩვილი ბავშვი. მე არ ვარ მკრეხელი და ვარ ღმერთი, იმიტომ, რომ არ ვუარყოფ ჩემზე ძლიერი ღმერთის არსებობას. ეს იქით იყოს, ის უფრო მადარდებს, უახლოესი წარსული რომ დამვიწყებია, მაგრამ
↧