მთელი ის დრო, რაც მე მარიტას ვიცნობდი, ვიცნობდი ერთ ჩვეულებრივ გოგოს, რომელთანაც არაფერი მაკავშირებდა, გარდა იმისა, რომ ის დეიდაჩემის შვილი იყო. ერთად გატარებული ორი კვირის შემდეგ ის გაცილებით მეტი გახდა ჩემთვის, ვიდრე ნათესავი. ის ჩემი მეგობარი გახდა. ადამიანი, რომელსაც ჩემი ყველაფერი ესმოდა; ადამიანი, რომელთანაც ჩუმად ჯდომა არ მეუხერხულებოდა; ადამიანი, რომელმაც ბოლომდე გამიცნო და მიმიღი ისეთი, როგორიც ვიყავი.
↧